”Çoğu insanın cesur mu, yoksa korkak mı olacağını koşullar belirler” Onbeş yaşındaki bir çocuğun iyileşirken, hayatı öğrenme hikayesi. Acılarla dolu, ama okuyan herkesin kendinden bir şeyler bulabileceği, sımsıcak, sevgi dolu bir hikaye. Sevgi dolu...
Kimse fark etmedi. Anlaşılan hiç etmiyorlar. Etseler de yanlış anlıyorlar. Hani ani duraklamalar vardır- bir sessizlik, bir boşluk- ve sonra birisi çıkıp şöyle der: Melaike...
”Dünyanın beni unuttuğunu hissedinceye kadar sessizce oturdum” İnsanın yüreğini de, ruhunu da yoran öyküler… Zengin bir dil, ama ritmi ağır ve yoğun. Ele alınan konulardan ziyade, kahramanların iç dünyasında olup bitenleri...
”Yazmak büyülü bir şeydir. En basit yazma eylemi bile telepati sınırına varan, neredeyse doğaüstü bir olaydır” Bu kitap, Joseph Campbell‘in ”Kahramanın sonsuz yolculuğu” kitabını anlama kılavuzu niteliğinde yazılmış:) Ameliyat masasına öykü yatırılmış ve genel anlamda ele alınarak, parçalara bölünmüş. Parçalar arasınaki bağlantılar bol...
”Biz hamurla yoğrulup, ekmekle büyüdük” İkinci kez okuyorum bu kitabı. 1990’larda okuduğumda beni o kadar da etkilememişti yazılanlar, ama şimdi tam tersi oldu. Sinematografik bir anlatımı var. Sanki yazar...
Beş yaşındaydım. Babam, İbrahim ağabeyimi, ilkokula yazdırmıştı. Yazdırırken, öğretmene, “İbrahim’in yanısıra Osman’ı da katıverelim. İki kardeş birlikte gitsinler gelsinler okula. Aynı alfabeden öğrensinler. Evde kalabalık...
