“Hiç akla gelmeyecek bir yerde ve zamanda ilkokulumu bulmuştum sonunda…”
Her zaman yaptığım gibi, beni en çok etkileyen cümleyle başlamam, belki de bu filme haksızlık yapıyormuşum gibi algılanabilir…
Ama beni çok etkileyen ve yüreğine davet ederek, hissettiklerini anlamaya kışkırtan Muazzez karakterine biraz torpil geçmek istedim ??
Filmdeki hikayenin anlatıcısı da bizzat kendisi olunca, mesele kalmadı diyelim ?
Eminim ki beklenen, doğru cümle şu olmalıydı, “Ancak bugünü hayal edecek kadar aklı olanlar, yarının sahibi olamazlar…”
Galiba ben, bu hem ileri görüşlü, hem de birazcık dar kafalı Belediye Reisini ikinci plana iterek, kendimce onu protesto etmek istedim ?
Çünkü sert mizacını anlamaya çalışırken; kızlarını okutmamasına, kasaba merkezine bile inmelerine izin vermemesine takılıp, kaldım.
O yıllarda çok az kişinin aklına gelebilecek teleferik hayali kurup, maketini yapan bir insanın, kızlarına böyle davranması beni kızdırdı ?
Şaka bir yana…
Yaşanmış bir hikayeden yola çıkılmış ve güzel anlatılmış.
Oyunculara söyleyebilecek bir sözüm yok.
Özellikle de Zeynep Farah Abdullah, Şükran Ovalı ve Fatih Artman…
Onların sayesinde bu filmi beğendiğimi söyleyebilirim ?
Yılmaz Erdoğan’a gelince…
Muhteşem oyunculuğu tartışılmaz zaten.
Ama bu filmde eksik bir şeyler var gibi geldi bana. Ya da benim beklentilerim yüksekti.
Sanki hikaye suya ve sabuna dokunulmadan anlatılmak istenmiş.
Yani kısacası Vizyontele Tuuba kadar eleştirel ve cesur değil.
Muazzez’le Özgür’ün aşkı mesela. Mutlu sonla bitmesi beni şaşırttı ?
Nedense, 12 Eylül darbesinden dolayı daha ağır bir bedel ödemesi gerekiyormuş gibi bir beklenti vardı bende.
Ama Muazzez karakterini çok sevdiğim için, sonunda mutlumolmasına sevindim ?
Filmde bir cümle var ki, onu cımbızla alıp, beynimin bir köşesine yazdım ? İlk fırsatta o cümleden bir hikaye uydurmak, yazmak isterim ?
” Eskileri hatırlıyorum, yenileri unuturken…”
0 Comments