”Dünyanın beni unuttuğunu hissedinceye kadar sessizce oturdum” İnsanın yüreğini de, ruhunu da yoran öyküler… Zengin bir dil, ama ritmi ağır ve yoğun. Ele alınan konulardan ziyade, kahramanların iç dünyasında olup bitenleri...
”Yazmak büyülü bir şeydir. En basit yazma eylemi bile telepati sınırına varan, neredeyse doğaüstü bir olaydır” Bu kitap, Joseph Campbell‘in ”Kahramanın sonsuz yolculuğu” kitabını anlama kılavuzu niteliğinde yazılmış:) Ameliyat masasına öykü yatırılmış ve genel anlamda ele alınarak, parçalara bölünmüş. Parçalar arasınaki bağlantılar bol...
”Biz hamurla yoğrulup, ekmekle büyüdük” İkinci kez okuyorum bu kitabı. 1990’larda okuduğumda beni o kadar da etkilememişti yazılanlar, ama şimdi tam tersi oldu. Sinematografik bir anlatımı var. Sanki yazar...
”Giysilerim içinde o denli güven içindeydim ki, yere her bastığımda yoksulluğumun duvarlarını azar azar yıktığımı sanıyordum. Yüreğimi okşayan müthiş bir duyguydu bu” Bu öyküleri okurken bir duygudan diğer duyguya savrulup gittim. Çokça canım acıdı ve hüzünlendim. Yer yer kendimden utandım bile 🙁 Her halde bir daha,...
”Çoğu insanın cesur mu, yoksa korkak mı olacağını koşullar belirler” Onbeş yaşındaki bir çocuğun iyileşirken, hayatı öğrenme hikayesi. Acılarla dolu, ama okuyan herkesin kendinden bir şeyler bulabileceği, sımsıcak, sevgi dolu bir hikaye. Sevgi dolu...
”Daha en başında yazılı bulunduğu için hiçbir şey icat edilemez. Orjinallik aslında geri dönmekten ibarettir” Kitabı okuduğum süre boyunca, Antonı Gaudi’nin bu sözü kulağımı tırmalayıp durdu. Üstelik yazar, başlangıç, nereden geliyoruz ve nereye gidiyoruz soruların cevabını hep beraber...
”Sanatçı da eleştirmen de düşüncelerinde, duygularında özgür olmalı, bağımsız olmalı. İçinden geldiği gibi davranabilmeli. İnanmadığı, doğru bulmadığı görüşlere uymaya zorlanmamalı, baskı altında tutulmamalı” Bu kitabı...
”İnsan hep şu nedenle, bu nedenle diye düşünüp sebep bulmaya çalışıyor işte” Bir yazar olarak Alıce Munro’yu bu kitapla keşfetmiş oldum. Öykü okumayı seven ve...
”Geçtiğimiz kırk gün, sorana sormayana seni anlattım. Dilimde gül bitti adını andıkça; kelimeler ağzımdan kuş olup uçtu, sustuğumda kanat çırptılar ağzımın içinde, tutamadım; ilk aralıktan...
”Kimim ben? Hala bir geleceğe sahip miyim? Bana söylenmiş son güzel sözcükler hangileri? Kimdim daha önce?” İnci Aral’ın en zor ve en yavaş okuduğum romanı...
