Bir haftadır canı çok köfte çekiyordu. Her şeyi köfte gibi görmeye başlamıştı.
Rüyalarını bile, ızgarada dans eden köfteler süslüyordu 🙁
Evde pişirip, yiyemezdi. Doktoru yasaklamıştı. Her şeyi bırakıp, yakındaki AVM’ nin yolunu tuttu.
Orada onu tanıyan birileri var mı diye bakındı.
Çok kalabalıktı zaten. Çabucak yiyip, gidecekti ve kimsenin bu kaçamaktan haberi olmayacaktı.
Köftelerini aldı. Masaya oturur oturmaz, yemeye başladı.
”Sen bittin. Bittin. Bittin” cümlesiyle elindeki çatalı yere düşürdü.
Başını kaldırınca sol tarafındaki masada oturan adamın, şimşek çakan bakışlarıyla irkildi.
”Bittin. Bittin. Kurtuluşun yok artık. Bittin sen. Bittin” diye tekrarlayan adamın karşısında oturan kadın, sandalyenin üzerinde büzüldükçe büzüldü.
Yediği köftenin tadı değişti. Kalkıp, gitmek istedi, ama hem açtı, hem de belki bir daha köfte yeme şansı olmayacaktı. Doğru dürüst çiğnemeden, yutmaya başladı.
”Yapmasaydın. Kaçmasaydın. Bittin sen. Bittin” diye tekrarlamaya devam etti adam. Gözleri, yuvalarından fırlayacakmış gibi bakıyordu.
Son iki köfteyi yerken, tabağın içinde cinayet senaryoları dolaşmaya başladı 🙁
Son lokmayı ağzına atar atmaz, masadan kalktı ve hızlı adımlarla yürümeye başladı.
Bir kaç adım sonra merakına yenik düşerek, dönüp biten kadının yüzüne baktı.
Kızgın adamın annesi yaşındaydı. Başındaki şapkayla montun içine büzülmüş, sadece gözleri görülüyordu.
Yürümeye devam etti. Bir silah sesi duyuldu. Herkes panikle bir yerlere saklanmaya çalıştı.
Biten kadın gerçekten bitmişti 🙁
0 Comments