Ben pek rüya görmem. Görsem de hatırlamam. Ya da hatırlamayı istemem 🙂
Rüyalarını uzatıp uzatıp anlatan ve fal bakarcasına yorumlanmasını isteyenlere de içten içe kızarım.
Bilinçaltımda birikenlerle olduğu gibi yüzleşip, hafiflemeyi ve ruhumdaki yükü azaltmayı tercih ederim.
Hayatımın zor ve kötü dönemlerinde, benim de günümü zehir eden kabuslarım olmadı değil.
Bazıları yaşanmış veya yaşanabileceklerin de habercisiydi. Ama hayat bana onlara takılıp kalmamayı, hatta düşünmemeyi öğretti.
Nasıl mı? Anlatayım…
Mesela benim en büyük kabuslarımdan biri göçtür.
27 yıl önce travmatik bir şekilde Bulgaristan’dan Türkiye’ye göç etmemden kaynaklanan bir kabus. Değil 27 yıl, ölene kadar bitmeyecek bir kabus bu 🙁
Ben bu gerçeğimle ne kadar yüzleşirsem yüzleşeyim, bir şeyler bu kabusumu tetikliyor. Yani 4-5 senede bir ben, ”yine mi gidiyoruz” korkusuyla uyanıyorum.
Tıpkı bu sabah olduğu gibi. Rüyamda annem, babam ve ben Türkiye’den Bulgaristan’a göç ediyorduk. Yani 27 yıl sonra geri dönüyorduk. Eşyalar, vedalar, göz yaşları 🙁
”Ben geri dönemem” diye bağırarak uyandım. Etrafıma bakındım- eşyalar yerli yerindeydi.
Kendime geldiğimde, ”Babam öleli 25 yıl olmuş, annemse 9 yıl, beni nereye gönderiyorsun” diye bilinçaltıma sitem ettim.
Sonra onunla nasıl ilgileneceğimi buldum. Haber okumak yok. Televizyon seyretmek yok. Bir süre 🙂
Deniz kenarında yürüyüşler, kitap okumak ve yazmak. İşte benim tedavim bu 🙂
Yani bir nevi gerçeklerden kaçmak. Bence ara sıra şart 🙂
Değiştiremeyeceğim gerçekler altında ezilmemek ve kaybolmamak için geliştirdiğim bir tedavi yöntemim. Tavsiye ederim 🙂
Hafifleyip, güçleniyor insan. Sonra yine gerçeklerle boğuşmaya devam 🙂
0 Comments