Önce bir boşluk oldu.
Sonra yağmur yağmaya başladı yüreğime…
Bazen rüzgarla birlikte esip, savurdu. Acı veren ve kalp atışlarımı arttıran anıları sonsuza dek yok etmek istercesine…
Ama anılar daha inatçı çıktı. Pusuda bekleyerek, en uygunsuz zamanlarda kendilerini hatırlatmaya alışkanlık edindi…
Bazen yavaş yavaş çiseleyerek, Güneşle birlikte gülümsenebileceğini hatırlattı.
Ama hüzün bulutlarının sonsuza kadar dağıtılamayacağını da hissettirdi…
Önce bir boşluk oldu.
Sonra yalnızlık gelip, yüreğimin ortasına yerleşti…
Sensiz hep eksik kalacağımı, senin yerini hiç kimsenin dolduramayacağını öğretmek için elinden geleni yaptı…
Artık biliyorum ki kimse beni senin sevdiğin gibi sevmeyecek.
Ağladığımda kimse senin gibi sıkı sıkı sarılıp, koklaya koklaya öpmeyecek.
Gözyaşları içinde gülümseyebilmem için kimse bana saçma sapan hikayeler anlatmayacak…
Önce bir boşluk oldu ANNE.
Sonra yüreğimde yağmaya başlayan yağmur, seni özlemekten başka birşey yapamayacağımı anlattı…
SENİ SEVİYORUM ANNE!
0 Comments