Benim muhteşem bir dedem vardı. Adı İsmail’di 🙂
Doksan küsür yaşında öldü. Ömrünün sonuna kadar çalıştı diyebilirim. Hep bir şeyler yarattı ve üretti…
Hayat Üniversitesinden mezundu 🙂
Savaş yıllarında doğmuş, 5 yaşında babasını kaybetmişti.
Her şeyi kendi kendine öğrenmişti. Arapça, Türkçe, Rumence ve Bulgarca biliyordu. Sürekli bir şeyler okuyan bir insandı. Gözleri ona ihanet etmeye başladığında bile okumaya devam etti.
O benim en iyi dostum, en büyük öğretmenim, en çok sevdiğim insan, her şeyimdi 🙂
Konuşmaya başladığın günden itibaren ona hayatımda olup biten her şeyimi ona anlatırdım. Sıkılmadan beni dinler, tatlı tatlı nasihat ederdi.
Merak da ederdi düşündüklerimi, yaptıklarımı ve yapmak istediklerimi. Ama en çok eğitim hayatımda olup, bitenleri merak ederdi 🙂
Hiç unutmam anaokuluna giderken her gece beni kucağına alır ve ‘’Hadi bakalım anlat bana bugün okulda öğrendiklerini’’ derdi.
Ben de şımarıklığın doruklarına tırmanarak ve okulda yaşadıklarımı süsleyerek anlatır, öğrendiğim şiirleri ve şarkıları bağıra bağıra söylerdim 🙂
Gösterim bitince de dedem bana sarılıp, ‘’Aferin kızıma! Bugün de bana öğrendiklerini öğretti’’ derdi ve beni ödüllendirirdi.
Lisede de, Üniversite de fırsat buldukça bu tarz sohbetlerimiz devam etti.
Kendimce keşfettiğim şeyleri ve öğrendiklerimi, gözlerimi patlata patlata ona anlatmayı hep sevdim 🙂
Kim bilir, belki de o sohbetleri dedem şöyle noktaladığı için çok severdim : ‘’Bak bugün de senden bir şeyler öğrendim! Aferin sana!’’
Benim için yaptıkları yanında, ben de ona birazcık bir şeyler öğrettiğimi düşünerek, mutlu olurdum 🙂
Ben kim, dedeme bir şeyler öğretmek kim 🙂 Çocukluk işte 🙂 🙂 🙂
Dedem hayattayken kıymetini hep bildim! Bilmeye de devam edeceğim…
Çünkü onun sayesinde ben bugün hala öğrenme aşkın peşinde koşuyorum 🙂
Her gün yeni bir şeyler öğrenmek, daha çok araştırıp okumak. Okumak, okumak, okumak…
Dedemden sonra en iyi dostlarım, en büyük sırdaşlarım olan kitaplarım…
Yani ben dedemin sayesinde gerçek anlamda ömür boyu öğrenci kalacağım 🙂
İki üniversite mezunu olmama rağmen, kırk yaşımdan sonra üçüncü bir üniversitede okuyorum. Hem de Felsefe bölümünde 🙂
Etrafımdakiler bazen benimle dalga geçiyor ve ‘’Diploma koleksiyonu mu yapıyorsun?’’ diye soruyor.
Derdimin diploma olmadığını, bir şeyler öğrenme peşinde olduğumu ve en önemlisi öğrenip öğrenmediğimi test etme peşinde olduğumu anlayamıyorlar.
Benim umurumda değil ki onların söyledikleri 🙂 Ben öğrenme aşkın peşindeyim 🙂
Bildiğimi zannettiklerimi tekrar araştırmak, her gün yeni bir şeyler öğrenmek ve ben oldum demek yerine, ömür boyu öğrenci kalmak 🙂 🙂 🙂
*** NOT: Bu yazı beni anlamakta güçlük çekenler için yazılmıştır 🙂 Onlar kendini bilir 🙂
0 Comments