Çocukların babalarına karşı duydukları, saygıdır daha çok.
Duygu düşünce alışverişiyle beslenen dostluk onlar arasında kurulamaz; dünyaları çok ayrıdır çünkü. Üstelik doğal ödevleri de örseler bu dostluk.
Babalar bütün gizli düşüncelerini çocuklarına açamazlar, yakışıksız bir sırdaşlık yaratmamak için. Dostluğun baş görevlerinden biri olan uyarmalar, akıl vermeler de çocukların babalarına yapabilecekleri şeyler değildir.
Kimi uluslarda çocukların babaları, kiminde de babaların çocukları öldürmeleri adetmiş. Birbirlerine çıkarabildikleri zorlukları önlemek için, doğal olarak birinin varlığı ötekinin yıkımına bağlı olduğu için.
Babalarla çocuklar arasındaki doğal bağları hor gören filozoflar da çıkmıştır.
Aristippos bunlardan biridir. Kendisinden çıkmış olan çocuklarını nasıl olup da sevmediği söylenince tükürmüş Arisppos ve demiş ki:” Bu tükürük de benden çıktı, bitler, kurtlar da çıkıyor benden.
Plutarkhos’un kardeşiyle barıştırmak istediği biri de şöyle der: ”Aynı delikten çıktık diye, kardeşimin büyük önemi olamaz benim için”.
Babayla oğul apayrı mizaçlarda olabilirler, kadreşler de öyle. Oğlum olur, akrabam olur; ama belalı, kötü, budala herifin biri de olabilir.
Hem sonra, yasaların ve doğal zorunluğun bize buyurduğu dostluklarda seçme ve isteme özgürlüğümüz azalıyor. Oysa bu özgürlük sevgi ve dostluk kadar bizim diyebileceğimiz başka heiçbir şey yaratamaz.
0 Comments