Yavaş yavaş senin öldüğün yaşa yaklaşıyorum…
Son günlerde seni ve kalbinde olup bitenleri daha sık düşünüyorum. Belki de seni özlediğimdendir. Belki de benim de kalbim yorulup, sık sık sıkışmaya başladığından.
Kalp krizinin tıbbi, edebi, toplumsal, ama en önemlisi de duygusal belirtileri yavaş yavaş üstüme üstüme geliyor sanki 🙁 Çok yakında nefesimin kesileceğinden düşünmeden edemiyorum. Ama arada bir an önce olmasını istemiyor da değilim.
Bedenim, yüreğim, ruhum, ama en çok da umutlarım ve hayallerim yoruldu Baba.
Bir şeylere yetişmeye çalışırken ve tek başıma ayakta kalabilmek için savaşırken onları fazlasıyla ihmal ettim.
”Şimdi sıra size geldi” dediğimde ne kadar çok yorulduklarını fark ettim ve yüreğim sıkıştıkça sıkışmaya başladı 🙁
Yavaş yavaş senin, kendini kandırmaktan vazgeçtiğin yaşa yaklaşıyorum Baba!
Son günlerinde yaptığın gibi, ben de kendimle baş başa kalınca, hayatımı ve herkesi karşıma alıp, ne kadar mutsuz ve yalnız olduğumu görüyorum.
Artık benim de en iyi arkadaşım sessizlik. Beni sarıp sarmalaması, hatta içine çekip ve her şeyi unutturması o kadar iyi geliyor ki.
Yavaş yavaş ölüm sessizliği kavramı beynimi çok fazla meşkul etmeye başladı Baba.
Dünyadaki, dünyamdaki bütün insanların seslerinin kesildiği, birer silah olan kelimelerinin eridiği ve teknolojinin de yok olduğu, bambaşka bir dünya 🙂
Benim ölüm sessizliği tarifim, ölümün ta kendisi mi acaba Baba?
Seninle uzun uzun konuşmayı, tatlı tatlı didişmeyi o kadar çok özledim ki. Kim bilir, belki de yakındır kavuşmamız.
Bekle Baba, yavaş yavaş sana geliyorum…
0 Comments