Herkes kendini zekasının, yeteneklerinin ve özellikle de özgürlüğünün gücüyle var sayıyor…
Ama kendimizi özgür hissetmemiz, geri kalanından kopuk saymamız, bizlere büyük bir yalnızlık ve hüzün duygusu veriyor aslında 🙁
Çevremizde gördüğümüz pek az şeyi güvenilir sayıyor ve bu sınırlı bakış açısıyla, bizim de parçası olduğumuz o geri kalanın yüceliğini kavrayamıyoruz 🙁
Yani kendi zekamızla, kendi özgürlüklerimizi sınırlıyoruz aslında 🙂
Bunu çok iyi anlatan bir kuyu kurbağa hikayesi var…
Günün birinde, kurbağanın bütün ömrünce içinde yaşadığı kuyuya bir başka kurbağa atlar ve ona okyanustan geldiğini söyler…
‘’Okyanus mu? O da nedir?’’ diye sorar kuyu kurbağası.
‘’Büyük, çok büyük bir yer’’ der yeni gelen kurbağa.
‘’Ne kadar büyük?’’
‘’Çok, çok büyük’’.
Kuyu kurbağası, minik ayağıyla suyun yüzeyine küçük bir çember çizer:
‘’Bu kadar büyük mü?’’
‘’Hayır. Daha büyük’’.
Bunun üzerine bizim kuyu kurbağası hayatında en büyük yer olan kuyunun çevresi kadar bir çember çizer.
‘’Böyle mi?’’
‘’Hayır. Çok, çok daha büyük’’ der okyanustan gelen kurbağa.
Kuyu kurbağası da ona, ‘’Yalancı!’’ diye bağırır ve bir daha onunla konuşmaz.
0 Comments