Ben insanlar büyüyünce, ” Anne, anne…” diye bağırıp, koşa koşa onun kollarına sığınıp, hüngür hüngür anlamadıklarını zannederdim…
Bunun sadece çocukken ihtiyaç duyulabilecek bir şey olduğunu düşünürdüm ?
Ben insanlar, “kazık kadar” olunca da, diz çöküp babalarından, yardım etmesi için yalvardıklarını ise hiç, ama hiç tahmin etmezdim…
Hele hele annesi ve babası yıllar önce ölmüş olmasına rağmen bunu yapabileceklerini, aklımın ucundan bile geçilemezdim ?
Meğerse insan ne kadar yaş alırsa alsın, bir anlamda hiç büyümezmiş ?
Ama bunu hiç kimseye çaktırmazmış.
Herkesten gizleyerek, bazen kendine bile itiraf etmeye çekinerek, küçücük bir çocuk gibi salya sümük ağlarmış ?
Tıpkı çocukluğunda yaptığı gibi.
Tek bir farkla…
Beklediğ cevabı almazmış ?
Annesinin ve babasının ona, oldukları yerden de yardım ettiğini düşünerek, kendini kandırırmış…
Ben, insanların büyüdükçe küçüldüklerini bilmezdim ?
Yeni yeni öğrenmeye başladım ??
0 Comments