Çirkin

Üç dört ay önce seyretmiştim bu oyunu, ama yazmaya ancak vakit ayırabildim 🙂

Oyun, insanoğlunun var olduğu günden beri en çok düşünülen, konuşulan ve en çok tartışılan bir konuyu ele almış : Güzellik ve Çirkinlik…

Alman yazar Marius von Mayenburg’un insanları fiziksel özelliklerine göre değerlendirdiği, güzelliğin olmazsa olmaz ilk şartı olarak nitelendirdiği günümüz toplumuna karşı eğlenceli, ama aynı zamanda sert bir eleştirisidir.

Ben bu uyunu çok, ama çok sevdim 🙂

İnsanları, yani seyirciyi kendisiyle buluşmaya, kendisiyle yüzleşmeye davet ediyor…

Teknolojinin gelişmesiyle ve hayatımızın her alanına yerleşmesiyle çılgın bir kısır döngüye kapıldığımızı çoğu zaman farkına varamıyoruz 🙁

Aynı marka telefonları ve bilgisayarları kullanmanın getirdiği düşünce tarzındaki benzerlikler; aynı suratlarla dolaşan, birbirinin kopyası olan vücutlara kadar geldi maalesef…

İnsanlar diş çeker gibi ameliyat masasına yatıp, aynı suratlara konulmuş yapay dudaklar, ifadesiz gözler ve tek tip kaşlara sahip olmak için sıraya dizildi…

Bir insana benzemeyi istemek, aynı tip insanlşar arasında yaşamak bir marifetmiş gibi 🙂

Oyunda bu toplumsal çılgınlığın, bireyleri neye mahküm ettiğini çok güzel vurgulanmış.

Değişen suratlarla birlikte, değişen hayatlar, farklı arzular ahlak çöküntülerini de beraberinde getirir…

En sonunda insanların birbirine yabancılaşması kaçınılmaz oluyor 🙁

Ama en kötüsü de insanın kendisine yabancılaşması 🙁 🙁 🙁

Oyunun sonunda kendimi önce duvara yapışmış bir sinek gibi hissettim 🙂

Yavaş yavaş kendime gelince de, farklı olmak için çaba sarfetmeyen ben, bundan sonra farklılığımı ve kendimi olduğum gibi daha çok sevmeye karar verdim 🙂

Ve beni bu hale getirdiği için oyunu yazan ve oyunun bir parçası olan herkese teşekkür ediyorum 🙂 🙂 🙂