Sevebilmek için daha ne kadar büyümem gerektiğini öğrenebilmek için 20 yıl aradan sonra bu kitabı tekrar okumak istedim 🙂
Küçük yaşta yetim kalınca akrabalarının yanına, küçücük bir balıkçı kasabasına yerlerşen küçük kızın hikayesi beni yine derinden sarstı….
Ama acı çeken, sonsuz ve sınırsız özveri gösteren, her şeye rağmen yaşama sevincini asla kaybetmeyen Pauline gibi olamayacağımı bir kez daha anladım 🙁
Yer yer yine kızdım onun olağanüstü saflığana…
Kullanıldığını farkında olmasına rağmen, sevdiği insanlar için, özellikle de aşık olduğu kuzeni için her şeyi kabullenip, hayatından vazgeçerek onların mutluluğuna kendisini adamasını takdir etmekten de kendimi alamadım…
”Kendini silmek, elindeki her şeyi verip yine de az bulmak, hazırladığımız ama paylaşmadığımız bir mutluluğa sevinecek kadar sevmek…”
Bence başkalarını sevmenin en üst derecesidir bu özveri… Herkesin yapamayacağı bir şey 🙂
Natüralizm akımının en önemli temsilcilerinden olan Emile Zola’nın 1884 yılında yazdığı bu kitabı okumadıysanız, mutlaka okuyun derim 🙂
0 Comments