Sizi bilmem ama ben çocukluğumdan beri Tanrı ile konuşurum…
İki, üç yaşlarında oyun niyetine başlayan, ama zamanla alışıp, vazgeçemediğim bir alışkanlığım oldu 🙂
Köyde, anneannemlerde kalıyordum. Akşam yemeğinden sonra dedem camiye giderdi, anneannem de kuranı eline alıp, dua etmeye başlardı.
Bana da sessizce oturup, onu seyretmek kalıyordu 🙁 Çok sıkılıyordum ve sessizlik beni korkutuyordu 🙁
Sonra oyun uydurup, karşımda Tanrı varmış gibi, onunla konuşmaya başladım.
Dua bilmeyen,ama haddini bilen bir çocuktum 🙂 Saygıda kusur olmasın diye, ikide bir Allah Dedeciğim derdim 🙂
Kendimce onu ne kadar sevdiğimi gösterdiğimi zannederdim…
Ona neler mi anlatırdım? Her şeyimi 🙂
O küçücük hayat tecrübemde biriktirdiklerimi, heyecanlarımı ve korkularımı anlatıyordum.
Tanrının beni beni dinlediğinden emindim 🙂 Ona güveniyordum ve bana görünmesine, cevap vermesine ihtiyaç duymuyordum 🙂
Sonra büyüdüm, dualar öğrendim, ama onunla konuşmaktan vazgeçmedim…
Anneannemi, dedemi, babamı ve annemi kaybedince onunla yaptığım konuşmalar daha da bi arttı.
O benim için her şeyi bilen ve gören olmaktan ziyade, beni dinleyen ve anlayandı…
Biliyorum duaların yeri başkadır, ama benim için onunla konuşmak nefes almak gibidir.
Onunla her yerde, her zaman istediğim kadar konuşuyorum. Kimse bunu engelleyemez, aramıza giremez ve değiştiremez .
Çünkü 40 yıllık ilişkimiz çok samimi ve sağlam bir temelde oturuyor 🙂
Şimdi diyeceksiniz ki, nereden çıktı birden bire bu Tanrıyla konuşma meselesi…
”Tanrı ile sohbet” kitabını okuduktan sonra, onunla ilgili yazı yazmaya niyetlenmiştim ki, birden kendimi anlatmaya başladım 🙂
E, kitap da başka bir yazıya ertelendi doğal olarak 🙂
Ama ben size her gece Tanrı ile konuşmanızı hararetle tavsiye ederim…
İnsanın yüreğini boşaltması, kendisiyle yüzleşmesi ve hesaplaşmasıdır onunla konuşmak.
Bütün maskeleri çıkartıp, çırılçıplak vicdan aynasının karşısına çıkmaktır hatta 🙂 🙂 🙂
0 Comments