Geçer dediler… Geçmedi 🙁
Alışırsın dediler… Benim için imkansız olduğunu hesaba katmadılar 🙁
Sen hastasın…
Onunla bağımlılıkla bağlılık arasındaki ince çizgide sıkışıp, kalmışsın dediler…
O geri gelmeyecek! Böyle olması gerekiyordu. Unut, gitsin! Kendi hayatını yaşa dediler…
Sensiz değil yaşamanın, nefes bile almanın ne kadar zor olduğunu anlamak istemediler.
Herkes konuştukça, konuştu…
Bense derdimi anlatmaktan vazgeçtim 🙁 Sustum…
Ben sustukça, onlar konuştular…
Arada senden sevgiyle bahsettiler… Bazen de kötülediler…
Senin hatalarını gözlerimin içine sokmaya çalıştılar!
Senden kalan her şeyi yok etmek için ellerinden geleni yaptılar 🙁
Yetmedi…
Yaptıklarını, yaşamadan yaşattıklarını, yoktan var ettiklerini, uğruna ömrünü tükettiklerine burun kıvırıp, küçümsediler…
Çünkü sen yaşarken, o kocaman yüreğinden fışkıran sevginin altında ezilmişlerdi. Senin gibi sevemedikleri için, seni kıskanmışlardı…
Oysa ben hep çok şanslı olduğumu bildim 🙂 Hiç kimsenin beni, senin sevdiği kadar sevemeyeceğini de 🙂 🙂 🙂
Yaptığın, yaşattığın hiçbir şeyi unutmadım! Asla da unutmayacağım!
Bence anneler ölmez! Ölseler bile, annelik yapmaya devam edeler!
Anneler günün kutlu olsun annem!
Seni o kadar çok özledim ki, anlatamam…
En çok da kokunu ve küçücük ellerini 🙁
Seni seviyorum annem!
0 Comments