İki ay önce seyretmiştim…
Daha oyun başlamadan seyirciyi meraklandıran, dans etme isteği uyandıran; dekor ve cıvıl cıvıl oyuncuların kışkırtıcı tavırlarıyla oyunun içine çekip, büyüleyen bir oyun 🙂
Yazar, 1970-76 yılları arasında Arjantin’de Cunta döneminde yaşananları ele almış…
Askeri darbe sonucunda bozulan ülke ekonomisinin getirdiği değişimi ve insanlar üzerindeki etkisini anlatmaya çalışmış.
Değişen koşullarda paranın her şeyi, herkesi satın alıp, alamayacağını sorgulamış.
Sorgularken de herkesi, her şeyi, özellikle de gençleri ve aşkı sınavdan geçirmiş 🙁
Devrim…Aşk…Para…
Veee Tango…
Sözcüklerden ziyade bedenin hareketleriyle derdini anlatabilmek, acılara son verebilmek, acılar içinde mutlu olabilmek… Hiç konuşmadan sohbet edebilmek, sessizce haykırmaktır tango 🙂
Dekor, müzik, kıyafetler, danslar, hele hele oyuncular Muhteşem!
Anlatmak istediklerini seyirciye yaşatıyorlar ve hayata tutunma arzusunu kaybetmeyen insanların şarkısı olan tangoyu sevdiriyorlar! Yani sevmeyen varsa 🙂
Enrique Santos Discepolo’nun, ‘’Tango, dans eden hüzünlü bir düşüncedir’’ sözünün doğru olduğunu bize ispat ediyorlar 🙂
Bu yıl seyrettiğim en güzel oyun diyebilirim 🙂 🙂 🙂
0 Comments