Ben sevdiğim yazarların yazdıklarını okumaktan zevk aldığım kadar, onların iç dünyasında olup bitenleri de merak ederim 🙂
O kocaman kocaman yazarların ne kadar hassas, kırılgan ve bazen bir çocuk kadar alıngan olduğunu görüne de şaşırmam. Öyle oldukları için onları daha çok sevmeye başlarım 🙂
Alınganlık konusunda beni en çok gülümseten yazarlardan biri Yaşar Kemal’dir. Her okuduğumda beni çok güldüren bir hikaye vardır, Nazım Hikmet’le ilk karşılaşma ve tanışma anıyla ilgili. Zülfü Livaneli anlatıyor…
”Abidin Dino ve Nazım Hikmet, Paris’te tren istasyonunda Yaşar Kemal’i karşılıyor.
Dino, ‘İşte bu Yaşar Kemal’ deyip ikisini tanıştırınca, Nazım Hikmet büyük bir heyecanla yazarın boynuna sarılıyor ve ona şunları söylüyor:’Beni bunca yıl hapis yatırmasalardı belki ben de senin kadar güzel kitap yazabilirdim ama olmadı’.
Yaşar abi bunu duyunca dönüp yürümeye başlıyor.
Abidin bey arkasından yetişip onu durduruyor. ‘Ne oldu yahu’ diye soruyor.
‘Ben Anadolu’dan çıkmış bir çocuğum, gazetecilik yaptım, kitap yazdım, şimdi bunca yolu geldim, koca Nazım Hikmet benimle alay ediyor’ diye üzüntüyle cevap veriyor.
‘Yaşar Abi, hiç olur mu, vallahi alay etmiyor. Nazım Hikmet içtenlikle söylüyor bunu’ diyor ve sonunda ikna ediyor Yaşar Kemal’i”.
Ne güzel bir hikaye değil mi? Sanki iki kocaman yazar değil de, iki çocuk var karşımızda. Ama öyle oldukları için de zaten yüreklerimizi kazanıp, en güzel köşeye yerleştiler 🙂
Bakın Zülfü Livaneli bu anı nasıl yorumluyor: ”Ben edebiyatımızın bu iki devinin, iki büyük ve rüzgarlı adamının buluşmasındaki zarafete hep hayranlık duymuşumdur. Biri, ‘Ben de senin kadar güzel yazmak isterdim’ diyor; diğeri de ‘Koca Nazım böyle söyler mi, herhalde benimle alay ediyor’ diye düşünüyor’. 🙂
0 Comments