Neredeyse iki haftadır ne kitap, ne de doğru dürüst bir şey okumadım…
Okuyamadım, okuma şansım olmadı 🙁
Beni tanıyanlar ne kadar mutsuz olduğumu tahmin edebilir 🙁 🙁 🙁
Çünkü okumak ve yazmak benim nefes alma ve yaşama sebebim.
Bunun gerçekten böyle olduğunu bu iki hafta içinde daha iyi anlamış oldum.
Ama 20 sene sonra geçmişime, yani Bulgaristan’a yapmış olduğum bu yolculuk sırasında düşünmek ve yazmak için çok fazla malzeme biriktirdim…
Geçmişimle kucaklaştım, bana yaşatılan acılarımla yüzleştim, çocukluğumu hatırladım…
Hatırlamanın da ötesinde 🙂
Hiçbir şeye ve hiç kimseye aldırmadan, kendimce tekrar çocukluğumu yaşadım. Bunu yaparken de kendime yasakladığım şeyleri serbest bıraktım 🙂
Eskiden mutlu olduğum yerlerde, tıpkı eskisi gibi koşarak ve zıplayarak mutlu oldum 🙂
Dedemin, anneannemin; babamın ve annemin ruhları da bana eşlik ettiğini hissettiğim için, şımarabildiğim kadar şımardım…
E, bütün bunları yaparken de okumaya vakit ayıramadım 🙁
Ayrıca insan misafirliğe gidince, kendi evinde yaptığı gibi bir köşeye kıvrılıp, kitap okuyamıyor maalesef 🙂
Ama her gece uyumadan önce dualarıma şu cümleyi de ekledim :”Allah’ım bir daha beni kitaplarımdan ayırma!” 🙂
Bugün de nefes almak ve yaşamak için tekrar okuyabildiğim için, kitaplarımla kucaklaşabildiğim için ve yazabildiğim için şükrediyorum 🙂
Okumayı o kadar çok özlemişim ki, 2 gündür elimde 4-5 kitapla dolaşıyorum ve evin her tarafı okunmuş ve okunması gereken gazete kupürleriyle dolu 🙂
İki gündür hiç dışarı çıkmadım 🙂
Okumayı o kadar özlemişim yani…
Sessizlik, kitap, kağıt, kalem ve ben! Bir süre başka hiçbir şey istemem 🙂
E, arada bir müzik olabilir tabii ki 🙂 🙂 🙂
0 Comments