Büyümemi istemediler…
Hep çocuk kalmamı ve onların isteklerini yerine getirmemi tercih ettiler.
”Böyle daha mutlu olursun! Dünya ve hayat canını acıtmaz…” dediler.
Oysa öyle yaparak en çok da onlar canımı acıttılar…
Ailem, yüreğim , hayatımın anlamı dediğim kişiler, ruhumu karanlık bir hücreye hapsettiler.
Hep onlar için yaşamamı, hep onları mutlu etmemi istediler ve beklediler.
Arada bir kaç sevgi kırıntısı önüme attılar ve bunlarla çocukça avunduğumu zannettiler…
Bir gün yüreğimin bana bile isyan edeceğini hesaba katmayı unuttular.
İyi ki de unuttular 🙂
Şimdi yüreğim ruhumla barıştı ve çocukça bir hevesle, kendi mutluluğumun peşinde nasıl koşmam gerektiğini gösterdi…
Ürkek adımlarla, yapılanları affederek; unutarak veya silerek ayakta kalmanın da mümkün olduğunu keşfederek…
Hep çocuk kalarak, kirlenmeden ve kirletmeden nefes alabilmek 🙂
0 Comments