Psikiyatrist Harry Stuck Sullivana’ya göre ”Psikoterapi, birinin diğerinden daha kaygılı olduğu iki insanın kişisel konuları arasında tartışmaları” dır.
İşte ben bu yüzden psikoterapiyi çok severim ve kendimce çocukluğumdan beri etrafımdakilere uygularım 🙂
Bunu yaparken de bazen karşımdakinden daha kaygılı bir hale gelirim. O zaman da ben hasta, karşımdaki de terapist olur 🙂
İrvin Yalom’un bir çok kitabını okudum. Ondan bir şeyler okumayı sevdiğim için de, bu kitabın daha çok terapistlere yönelik yazılmış olmasına rağmen aldım ve zevkle okudum 🙂
Neler, neler öğrendim…
*** Psikoterapinin- Hayatın yerine geçebilecek yedeği değil, giysili provasıymış 🙂
***Psikoterapide dört nihayi endişe oldukça belirginmiş: Ölüm, Yalıtım, Hayatın anlamı ve Özgürlük 🙂
Evet ölüm 🙁 Benim de takılıp kaldığım, içinden çıkamadığım, belki de çıkmak istemediğim bir konu…
Babamı, en en son 5 sene önce annemi kaybettiğimden beri ölüm kavramıyla başa çıkabilmek için inkara dayalı savunmalar geliştirip, duruyorum. Aklımdan çıkarmaya çalıştıkça da, rüyalarıma ve fantazilerime giriyor 🙁
İrvin Yalom’a göre en önemli gelişimsel görevimizden biri yok olma korkusuyla başa çıkmakmış 🙂
En önenlisi de ölüm hakkında doğrudan ve gerçekçi konuşmamızmış…
Benim gibi konuya takılıp, kalmak yerine Buddha’yi dinlememizi öneriyor: ” İnsanın kendini yaşam nehrine bırakması ve sorunun akıp gitmesine izin vermesi…”
Bu kitapta en çok sevdiğim düşünce ise, ”Terapinin kendini keşfetmeye yönelik bir alıştırma” olduğu 🙂
İnsanın kendini keşfi ise bir yaşam boyu sürdüğüne göre, yapabileceğimiz tek şey keşfetmeye devam etmektir 🙂
Bu da benim en çok sevdiğim şey…
İnsan manzaraları biriktirerek ve gerçek hikayeler dinleyerek, kendi kendi hikayelerimi yazmak. Yazarken de kendimi daha iyi tanımaya ve anlamaya devam etmek.
Bunu seve seve sonsuza kadar yapabilirim 🙂
” Gerçek bazı türlerin onsuz yaşayamayacağı bir yanılsamadır”
Nitzsce
0 Comments