Ortasında bir gecenin, düşünürken yorgun, bitkin
O acayip kitapları, gün geçtikçe unutulan,
Neredeyse uyuklarken, bir tıkırtı geldi birden
Çekingen biriydi sanki usulca kapıyı çalan
”Bir ziyaretçidir” dedim, ”oda kapısını çalan”.
Başka kim gelir bu zaman?
Ah, hatırlıyorum şimdi, bir Aralık gecesiydi,
Örüyordu döşemeye hayalini kül ve duman,
Işısın istedim şafak çaresini arayarak
Bana kalan o acının kaybolmuş gitmiş Lenore’dan.
Meleklerin çağırdığı eşsiz, sevgili Lenore’dan.
Adı artık anılmayan.
İpekli, kararsız, hazin hışırtısı mor perdenin
Korkulara saldı beni, daha önce duyulmayan;
Yatışsın diye yüreğim ayağa kalkarak dedim:
”Bir ziyaretçidir mutlak usulca kapıyı çalan,
Gecikmiş bir ziyaretçi usulca kapıyı çalan;
Başka kim olur bu zaman?
Kan geldi yüzüme birden daha fazla çekinmeden
”Özür diliyorum” dedim, ”kimsiniz Bay ya da Bayan
Dalmış, rüyadaydım sanki, öyle yavaş vurdunuz ki,
Öyle yavaş çaldınız ki kalıverdim anlamadan”.
Yalnız karanlığı gördüm uzanıp da anlamadan
Kapıyı açtığım zaman.
Gözlerimi karanlığa dikip başladım bakmaya,
Şaşkınlık ve korku yüklü rüyalar geçti aklımdan;
Sessizlik durgundu ama, kıpırtı yoktu havada,
Fısıltıyla bir kelime, ”Lenore” geldi uzaklardan,
Sonra yankıdı fısıltım, geri döndü uzaklardan;
Yalnız bu sözdü duyulan.
Duydum vuruşu yeniden, daha hızlı eskisinden,
İçimde yanan ruhumla odama döndüğüm zaman.
İrkilip dedim: ”Muhakkak pancurda bir şey olacak;
Gidip bakmalı bir kere, nedir hızlı hızlı vuran;
Başkası değil rüzgardan…”
Çırpınarak girdi birden o eski kutsal günlerden
Bugüne kalmış bir Kuzgun pancuru açtığım zaman.
Bana aldırmadı bile, pek ince bir hareketle
Süzüldü kapıya doğru hızla uçarak yanımdan,
Kondu Palas’ın büstüne hızla geçerek yanımdan,
Kaldı orda oynamadan.
Gururlu, sert havasına kara kuşun alışınca
Hiçbir belirti kalmadı o hazin şaşkınlığımdan;
”Gerçi yolunmuş sorgucun” dedim, ”ama korkmuyorsun
gelmekten, kocamış kuzgun, gecelerin kıyısından;
Söyle nasıl çağırdılar seni ölüm kıyısından?”
Dedi Kuzgun: ”Hiçbir zaman”.
Sözümü anlamasına bu kuşun şaşırdım ama
Hiçbir şey çıkaramadım bana verdiği cevaptan,
İlgisiz bir cevap sanki, şunu kabul etmeli ki
kapısında böyle bir kuş kolay kolay görmez insan;
Adı ”Hiçbir zaman” olan.
Durgun büste otururken içini dökmüştü birden
O kelimeleri değil, abanoz kanatlı hayvan.
Sözü bu kadarla kaldı, yerinden kıpırdamadı,
Sustu sonra ben konuştum:”Dostlarım kaçtı yanımdan
Umutlarım gibi yarın sen de kaçarsın yanımdan”.
Dedi Kuzgun: ”Hiçbir zaman”.
Birdenbire irkilip de o bozulan sessizlikte
”Anlaşılıyor ki” dedim, ”bu sözler aklında kalan;
İnsaf bilmez felaketin kovaladığı sahibin
Sana bunları bırakmış, tekrarlıyorsun durmadan,
Umutlarına yakılmış bir ağıt gibi durmadan:
Hiç- ama hiç- hiçbir zaman.
Çekip gitti beni o gün yaslı kılan garip hüzün;
Bir koltuk çektim kapıya, karşımdaydı artık hayvan,
Sonra gömüldüm mindere, sonra daldım hayallere,
Sonra Kuzgun’u düşündüm, geçmiş yüzyıllardan kalan
Ne demek istediğini böyle kulağımda kalan
Çatlak çatlak: ”Hiçbir zaman”.
Oturup düşündüm öyle, söylemeden, tek bir söz bile
Ateşli gözleri şimdi göğüsümün içini yakan
Durup o Kuzgun’a baktım, mindere gömüldü başım,
Kadife kaplı mindere, üzerine ışık vuran,
Elleri Lenore’un artık mor mindere, ışık vuran,
Değemeyecek hiçbir zaman.
Sanki ağırlaştı hava, çınlayan adımlarıyla
Melek geçti, elerinde görünmeyen bir hamurdan.
”Aptal” dedim, ”dön hayata. Tanrı sana acımış olsa da
Meleklerini göndermiş kurtul diye o anıdan,
İç bu iksiri de unut, kurtul artık o anıdan”.
Dedi Kuzgun: ”Hiçbir zaman”
”Geldin bir kere hasılsa, cehennemlerden mi yoksa?
Ey kutsal yaratık” dedim, ”uğursuz kuş ya da şeytan?
Bu çorak ülkede teksin, yine de çıkıyor sesin,
Korkuların hortladığı evimde, n’olur anlatsan.
Acılarımın ilacı oralarda mı anlatsan…”
Dedi Kuzgun: ”Hiçbir zaman”.
”Şu yukarda dönen gökle Tanrı’yı seversen söyle;
Ey kutsal yaratık” dedim, ”uğursuz kuş ya da şeytan!
Azalt biraz kederimi, söyle ruhum cennete mi
buluşacak o Lenore’la, adı meleklerce konan,
O sevgili, eşsiz kızla, adı meleklerce konan?”
Dedi Kuzgun: ”Hiçbir zaman”.
Kalkıp haykırdım: ”Getirsin ayrılışı bu sözlerin!
Rüzgarla dön yeniden, ölüm kıyısına uzan!
Hatıra bırakma sakın, bir tüyün bile kalmasın!
Dağıtma yalnızlığımı! Bırak beni, git kapımdan!
Yüreğimden çek gaganı, çıkar artık, git kapımdan!”
Dedi Kuzgun: ”Hiçbir zaman”.
Oda kapımın üstünde, Palas’ın solgun büstünde
Oturmakta, oturmakta Kuzgun hiç kıpırdamadan,
Hayal kuran bir iblisin gözleriyle derin derin
Bakarken yansıyor koyu gölgesi o tahtalardan,
O gölgede yüzen ruhum kurtulup da tahtalardan
Kalkmayacak- hiçbir zaman!
*** Edgar Allan Poe bu öyküleyici şiiri karısının ölümünde sonra yazmış.
0 Comments