Bugün benim doğum günüm…
Hiç, ama hiç kutlama havasında değilim. Çünkü sevdiklerimin çoğu etrafımda yok 🙁 Onlar olmayınca da bir anlamı kalmıyor özel günlerin 🙁
Eşimin varlığı ve sevgisi yeterli olmuyor ne yazık ki böylesi günlerde… Eksik kalıyor her şey…
Ben oldum olası hayatın anlamını sorguladım. Neden, nasıl ve niçin yaşadığımı; yaşamayı hak edip etmediğimi ve elbette ki yaşamayı isteyip, istemediğimi…
Hayatımın değişik dönemlerinde ve anlarında bu sorulara verdiğim cevaplar farklı oldu.
Bazen pes edip, her şeyden vazgeçmek istesem de, DNA’ma kodlanmış olan, ailemin ve hayatın bana öğrettiği ve benimsettiği savaşma ve ayakta kalma düşüncesi her zaman kazanmıştır 🙂
Evet, annemin evde tek başına beni doğurmaya çalışırken bayıldığında, hayata tutunabilmek için ağlayarak ve çırpınarak başladı benim savaşım. Son nefesime kadar da devam edecek…
Bugün benim doğum günüm…
Geriye dönüp baktığımda o savaşın benden neler alıp, götürdüğünü düşünüyorum…
Çok acılar çektim… İhanete uğradım… Sevdiğim birçok şeyi ve birçok yakınımı kaybettim…
Dostlarım tarafından bazen aldatıldım, bazen belki ben de aldattım. Farkına varmadan, istemeden…
Çok sevdim. Çok sevildim. Çok şey öğrendim hayata ve insanlara dair. Öğrenmeye de devam ediyorum.
Terk edildim… Terk ettim… Bana yapılan hiçbir iyiliği ve yaşatılan hiçbir güzelliği unutmadım. Onun da ötesine kıymetini bildim…
Ama hiç kimse beni annem kadar sevmedi… Hiç kimse annem kadar mutlu etmedi…
Bugün benim doğum günüm…
Hayatımda aldığım en anlamlı doğum günü hediyesi bir kartpostaldı…
3-4 veya 4-5 yaşlarındaydım… Annem verdiğinde mutluluktan havalara uçmuştum 🙂
Bir kitapçı dükkanın vitrinindeki kitaplar bana gülümsüyordu o kartpostaldan 🙂
Hemen bir köşeye saklanıp, o kartpostalın hikayesi uydurmaya başlamıştım 🙂
Türkiye’ye gelirken o kartpostal bir yerlerde kayboldu, onunla ilgili uydurduğum hikaye ise unutulup gitti. Ama o gün yaşadığım mutluluk hala yüreğimi ısıtır 🙂 🙂 🙂
Annemin sayesinde o kartpostalla başladı benim kelimelerle ve kitaplarla olan sonsuz aşkım 🙂
Çocukken sadece ikimiz alışverişe çıktığımız zaman, beni elimden tutar ilk önce kitapçı dükkanına götürürdü 🙂 Ekonomik durumumuz pek müsait olmadığı zamanlarda bile, istediğim kitabı bana almanın yolunu bulurdu…
Bugün benim doğum günüm…
Hiç ama hiç kutlama havasında değilim 🙁
Sadece gözlerimi kapatıp, annemin ruhunun gelmesini beklemek istiyorum.
Tıpkı çocukluğumda yaptığı gibi, gelip kulağıma Nazım Hikmet’in bir şiirini kulağıma fısıldamasını bekleyeceğim.
Sonra da uyuyor numarasından vazgeçip, ona sıkı sıkı sarılacağım…
‘’Beni doğurduğun için teşekkür ederim! İyi ki benim annemsin! Seni seviyorum!’’ diyeceğim 🙂 🙂 🙂
Bugün benim doğum günüm…
0 Comments