Son günlerde evimde ve etrafımda olup bitenlerden öyle bunaldım ki, boğulmamak için kaçıp gidesim var 🙁
İşin kötüsü nereye gitmek istediğimi de bilmiyorum. Ya da nereye gidersem gideyim, yüreğimdeki zincirlerden kurtulamayacağımı bildiğim için kendimi çaresiz hissediyorum.
Bu huzursuzluk denizinde yalnız olmadığımı hatırlamak için yine Pesso‘ya sığınıyorum. Yine onun hissedip, yazdıklarında kendimi bulup, teslim oluyorum 🙂
”Sanki hapse girecekmişim gibi, bütün varlıklarda olan o tekdüzelik batıyor bana bugün. Oysa, iyice düşününce anlıyoru ki, asıl tekdüze olan benim. Bütün yüzler, hatta dün gördüğüm bir yüz bile bugün farklı, çünkü bugün dün değil. Her gün bugünkü gündür ve dünyada bir benzeri daha olmamıştır. Aynı kalmak fikri ruhumuzda vardır sadece. Ruh yanlış da olsa kendini hep aynı sanır, böylece onun gözünde, geri kalan her şey birbirine bener, basitleşir. Dünya aynı şeylerden, alçaklı yüksekli zirvelerden oluşur, ama eğer miyopsak, onu yekpare, yetersiz bir sis olarak görürüz.
Keşke kaçabilsem. Bildiğim, bana ait olan, sevdiğim şeylerden kaçabilsem. Keşke gidebilsem- Hindistan’daki imkansız krallığa ya da dünyanın geri kalanın güneyindeki dev adalara değil, sıradan bir yere – bir köye ya da çöle, burası olmayan herhangi bir yere. Bu yüzleri, bu alışkanlıkları, bu günleri görmek istemiyorum artık. Başka biri olmalı, hücrelerime sinmiş bir rol yapma saplantısının yorgunluğunu atmalıyım.
Uyku huzurla değil, hayatla çöksün üstüme. Deniz kenarında bir kulübe, hatta dağların sarp ettiklerinde bir mağara yeter bana.
Ne yazık ki istemekle olmuyor 🙁
Kölelik bu hayatın yasasıdır. Başka kural da yoktur zaten. Çünkü isyan etmenin de, kaçmanın da mümkün olmadığı, kayıtsız şartsız boyun eğilen yasa budur.
Kimileri köle doğar, kimileri sonradan olur, kimileri ise köleleştirilir. Özgürlüğe olan korkakça sevgimiz ( ansızın özgür alsak, bu sefer de yepyeni bir şey olduğu için yadırgar, hemen kaçardık özgürlükten) köleliğin üzerimizdeki ağırlığını açıkça gösterir”.
Keşke kaçabilsem, ama bu imkansız 🙁 🙂
0 Comments