An gelir herşeyi özlemeye başlarsın…
Kendini…Mutluluklarını…Hayallerini…Hatalarını…Ölmüş veya öldürmüş olduğun dostluklarını.
An gelir konuşmayı özlersin…
Kendinle yaptığın veya yapmak zorunda kaldığın o sessiz konuşmaları.
Sormuş olduğun soruların cevaplarını duymalarını değil, hissetmelerini istediğin, askıya aldığın ilişkilerdeki sevdiklerin.
An gelir küçük küçük mucizeler olsun istersin…
Sislerin gizlemiş olduğu bulutların, kendiliğinden dağılmasını dilersin.
Bir elin sana uzandığını görmek istersin. Karanlıktan, çaresizlikten seni çekip kurtaran, ”ben varım” deyip, hayata döndüren bir el.
An gelir gözyaşları içinde gülümsemek istersin…
Unutulduğunu ve unuttuğunu zannettiğin kelimeler kulağını tırmaladığında.
An gelir, ölerek yeniden doğmak istersin…
Çıplak ayaklarla yağmurun altında yeni başlangıçlara koşmak istersin. Yalansız, hilesiz, hesapsız, tertemiz başlangıçlara.
0 Comments