”Seni seviyorum!” dedi adam. ”Gerçekten seviyorum!” Sıkı sıkı sarılıp, defalarca öptü…
Kadın sessizdi. Birşeyler arıyormuşçasına gözlerini adamın gözlerine dikti.
”Güne güzel başlayalım olur mu?!. Yoksa çok kötü olacak…” dedi adam.
Kadın söyleyecek birşey bulamadı. O sadece bir an önce yalnız kalmak istiyordu. Sessiz ve yalnız dünyasındaki huzuru kucaklamak …
Saat nerdeyse bir olmuştu. Güne başlamak için geç kalınmıştı ona göre.
Kendini çok yorgun hissediyordu… Yaşamaktan, konuşmaktan, kırılan kalbini çaresizce iyileştirmeye çırpınmaktan usanmıştı. Hele hele adamı dinlemekten resmen bezmişti.
Daha yarım saat önce ”Seni öldürürüm!.. Sus!..” deyip üzerine yürüyen adam, şimdi ona sarılıp sevgiden ve günün güzel başlamasından bahsediyordu.
Kadın,gerçeği görebilir umuduyla adamın gözlerine bakmaya devam ediyordu…
Adam gerçekten son derece samimiydi… Gözlerinin içi gülüyordu…
Peki ama yarım saat önceki nefret, gözlerinin hangi köşesine saklanmıştı?!. Yarım saat önceki adamla şimdiki adam aynı olamazdı?!.
Adam tekrar sarılıp öptü ve evden çıktı.
Kadın derin bir oh çekti. Müziğin sesini açtı ve derin derin nefes aldı…
Hiçbir şey düşünmek istemiyordu. Hele hele az önce çıkan adamı tamamen unutmak istiyordu…
Güzel bir kahvaltıyla kendini ödüllendirdi. Duş alıp bi güzel süslendi.
Evden çıkarken yanına hiçbir şey almadı. Kararlı adımlarla yürümeye başladı.
Bir zamanlar ” Ben sensiz değil yaşamak, nefes bile almak istemiyorum” dediği adamı terk ediyordu.
Nereye gideceğini bilmeden yürümeye devam etti…
0 Comments