”İyi yazarlar hayata sık sık dokunur. Vasatlarsa elini hayatın üstünden çabucak geçirir. Kötüler hayata tecavüz eder ve onu sineklere bırakır”
Ben distopya türü bilim kurgu romanı okurken çok zorlanıyorum. Hayal gücümü fazlasıyla zorlayıp, beni birazcık mutsuz ediyorlar 🙁
Bu kitap mesela iki gece kabus görmeme ve sonrasında da mutsuz uyanmama sebep oldu. Çünkü ben kitapsız bir dünya hayal edemiyorum ve öyle bir dünyada nefes alıp, yaşayabileceğimi de sanmıyorum 🙁
Oysa Fahrenheıt 451, kitapların yakılması ve yok edilmesi gereken bir silah olarak görüldüğü bir dünyayı anlatıyor.
”Bir evde bulunan bir kitap, dolu bir tabancadır. Yak onu. Silahın mermisini al. Adamın zihnine zorla gir. Okumuş adamın hedefinin kim olacağını kim bilebilir”.
Görevi kitap yakmak olan itfaiyeci Montag, yaşadıklarını, yaşamak zorunda kaldıklarını anlamakta ve kabullenmekte zorlandığı için çareyi, gelecekte koşmakta buluyor. Kitapları, kitaplardaki bilgileri kurtarmak için öldürmeyi, hatta ölmeyi bile göze alıyor.
”Fahrenheıt 451”, 1950’lerde yazılmış ve bir dönem romanı olsa da, ele alınan konu bugün de güncelliğini koruyor.
Bugün de hala kitaplardan korkuluyor ve bir silah olarak görülüyor. Oysa kitaplar sadece mantığı harekete geçirip; düşünmeye, sorgulamaya ve bir şeyler keşfetmeye davet ediyor.
Asl silah, icat edildiği günden beri en öldürücü silah Televizyondur. Bence 🙂 Çünkü uyuşturarak, düşünmeyi ortadan kaldırıyor.
Yaşlı Faber’in de söylediği gibi, ”Oysa insanı bir televizyon odasına tohum attığında, hapseden pençeden kim kendini kurtarabilmiş ki? Seni istediği şekilde büyütüp şekillendirir. Dünya kadar gerçek bir ortamdır. Gerçeğe dönüşür ve gerçek olur. Sana ne düşüneceğini söyler, bangır bangır kafana sokar. Zihninin itiraz etmeye, ne saçma demeye vakti olmaz” 🙁
Ray Bradbury, ”Fahrenheıt” kitabının her satırında ve satır aralarında, kitaplardan korkmayın, onlara dokunun, hissedin ve anlamaya çalışın diye haykırıyor.
Kitaplara aşık, hayatının 0n- on beş yılının hemen hemen her gününü kütüphanede geçiren bu adamın dediklerine kulak vermek lazım 🙂
0 Comments