”Kendimi, devrilmek üzere olan kurumuş bir ağaç gibi hissediyorum…” diye mırıldandı kadın.
Akan gözyaşlarını silmeye niyetlenmedi bile.
Deniz kenarında bir bankta okurmuş, yağmur damlacıklarının denizin üzerinde oluşturduğu şekillere bakıyordu…
Bakıyordu, ama aslında görmüyordu 🙁
Kendini çok çaresiz ve köşeye sıkışmış gibi hissediyordu. Ama bir çıkış yolu bulmak için düşünmeye bile gücü yoktu 🙁
”Hayatımda o kadar çok nefret ve şiddet var ki, artık nefes bile alamıyorum. Sığınıp, derdimi anlatabileceğim ve yardım isteyebileceğim hiç kimsem yok” diyerek, gözyaşları içinde gülümsemeye başladı.
”Anlatamam ki zaten! Yıllardır şiddetle şiddete karşı çıkan, şiddet gören herkese yardım eden bir kadın, şiddet gördüğünü kime anlatabilir ki?” diye sordu ayağına kadar yaklaşan deniz dalgasına…
”Anlatamam! Anlatmak da istemiyorum zaten! Tükendim! Ölesiye yoruldum! 🙁 Başkalarının beni kandırmasından, kendi kendimi kandırmaktan; yüreğim kan ağlarken hiçbir şeyin farkında değilmişim gibi davranmaktan, her dakika korku içinde yaşamaktan yoruldum. Ben sadece yalnızlığıma sarılıp, sessizliğin ve sonsuzluğun içinde kaybolmak istiyorum!” dedi kadın ve tam kendini denize atacaktı ki, ayağına küçük bir kedi dolandı.
Tökezleyip, yere düştü 🙁
Kedi ise hiçbir şey olmamış gibi gelip, kucağına yerleşti 🙂
”İntihar etmeyi bile beceremiyorum” diye söylendi kadın.
Kedi iyice yaklaştı ve gözyaşlarını yalamaya başladı. ”Lütfen yapma, beni yalnız bırakma ” der gibi bir mırıltı çıkararak.
”Yaşamak istemeyen, nefes almaya bile gücü olmayan bir kadın sana ne verebilir ki?” diye sordu kadın.
”Benim sevgim ikimize de yeter” dercesine bir bakış fırlatan kedi, kucağına kıvrılıp, uyumaya başladı…
0 Comments