”Korku çok tanıdık biriymiş gibi yerleşmişti eve. Sanki hiç uzaklara gitmemiş, yalnızca bir yerleri ziyaret edip, akşama dönmüş gibiydi…”
Sofi Oksanen’in ”Araf” ı , konusuyla ve olay örgüsüyle değişik bir kitap…
Ömrü boyunca yaşamak zorunda kaldığı gerçekleri değiştirmek için çırpınan, çırpındıkça daha çok hata yapan, sevdiği ve sevmediği insanlara fazlasıyla zarara veren, sevmeyi bir türlü başaramayan iki kadının hikayesi.
Yazar bir kadının kıskançlık ve şehvet içinde kıvranırken neler yapabileceğini önümüze sererken, sanki biraz da ona acımamızı istiyor gibi…
Çünkü uzun kulaklı gerçekler, kısa kuyruklu yalanlar, kendi öyküsü bile o kadını kaderine terk etmiştir 🙁
Ona da oyunlar çevirmek, entrikalar ve yalanlar içinde debelenmek kalmıştır…
Önünde engel olarak gördüğü herşeyi ve herkesi yok etmekten çekinmeyen ; yok ederken ve yok olurken korkunun pençelerinde kıvranan bu yaralı kadının başka şansı yokmuş gibi geliyor.
Bir aile dramını, utanç dolu hayatların hikayelerini anlatırken yazar, aynı zamanda Estonya’da Sovyet döneminde yaşanan gerçekleri de önümüze seriyor.
”Eğer soruyu biliyorsan- her şey cevaptır…”
0 Comments