Nerdeyse 10 sene olmuş Adalet Ağaoğlu’ndan tek satır okumayalı…
Ne büyük bir kayıp olduğunu ”Üç beş kişi” kitabını okumaya başlar başlamaz abladım 🙁
Ama yazarın ”İnsan koşarken hiçbir şey göremez. Görebilmesi için durması gerekirmiş” sözünde kendi özrümü buluyorum 🙂
Ben 10 yıldır hep koştum, koşarken de birçok şeyi ıskaladım.
Şimdi de bir sorgulama, her şeyi düşünme döneminde olduğum için belki de bu romanı çok sevdim 🙂 🙂 🙂
Romanda 80 öncesinin bunalımlı döneminde, 3 saat gibi kısa bir zaman diliminde, bir bekleyiş olgusu içinde üç beş kişinin arasında yaşananlar konu ediliyor.
Geçmişi sorgulayarak ve yeniden kurgulamaya çalışarak; ”ne ölen ne biten bir yaşamdan” zaman zaman öç almak isyercesine, yeniden başalamayı denemek…
”Henüz hiç yaşanmamış, hiç el değememiş ve yaşanacak olan bir güne başlamayı isterken korkmak, ama o korkuya rağmen ” çok gerilerdeki üç beş kişiye, bağışlamayı dileyen bir gülümseme” hediye edebilmek…
Bunalımlı siyasal, ideolojik ve ailevi gerçeklere rağmen ve tuzla buz olmuş bir yüreğin acı içinde kıvranmasına rağmen, ”yaşamı kendi istekleri doğrultusunda örgütlemeye” cesaret edebilmenin mümkün olup olmadığını iseromanın son cümlesinden anluyoruz : ”Okuduğum bütün romanlar sahici bir başlangıçla bitsin istedim…”
Mutlaka okuyun derim…:)
0 Comments