Yine yalnızım…
İstanbul’un sessiz ve karanlık gecelerinde sokakta yürüyorum. Yalnızım…
Sokak lambaları rüzgarın miziğinde hafifçe dans ediyorlar. Onlar bile yalnız değil…
Rüzgarın ve kendi güzelliğini birleştirmiş, dans ediyorlar. Yıldızlar da onlara eşlik ediyor…
Ve ben bu güzelliğin altında yapayalnız yürüyorum…
Nereye gidiyorum? Kime koşarcasına ulaşmaya çalışıyorum?
Güzellik, sessizlik ve yalnızlık…
Bir an duruyorum. Nereye gideceğimi ve ne yapacağımı bilemiyorum. Eve gidersem orada beni bekleyen hiç kimse yok. Dha korkunç ve daha büyük bir sessizlik ve yalnızlık var sadece orada…
Neden öyle olduğunu düşünmek istemiyorum. Sebebini, suçluyu bulmak istemiyorum…
Bir an rüzgarın müziğine kendimi bırakarak, sokak lambalarıyla birlikte dans etmeye başlıyorum.
Güzellik tamamlanıyor ve yalnızlık o an bitiyor.
Rüzgar, müzik, dan ve güzellik…
Ölçülemeyen, tarif edilemeyen ve karşılığı, değeri olmayan bir mutluluk…
0 Comments