”Onu sevmek kolaydı! İnsanda kırılgan ve hüzünlü bir sempati uyandırıyordu…”
Bir kadın için söylenebilecek en güzel söz bence 🙂
Zaten Audrey Hepburn’un yüzündeki ve özellikle de gözlerindeki hüznü ve kırılganlığı fark etmemek mümkün değil. Gülümsediğinde bile o hep oradadır…
Bunun sebebi ise ”Zarafet” adlı kitabın daha ilk sayfalarında öğreniyoruz.
Altı yaşındayken babası onu terk ediyor ve hayat boyu sürecek bir güvensizliğe mahküm ediyor 🙁
Bir diğer sebep ise savaş yıllarında, daha çocuk denecek yaştayken acı ve korkuyla tanışması.
Savaş onu erkenden olgunlaştırmış ve hayatının sonuna kadar, şöhretine rağmen mütevazi, hassas ve duyarlı bir insan kalmasını sağlamış.
”Nasıl yaşanacağını, kenarda durup izlemeden; dünyanın hem içinde, hem dışında olunacağını öğrendim” diyor Audrey Hepburn 🙂
Bir çok film yıldızın aksine, o şöhretin getirdiği o büyülü havaya kendini kaptırmamış. Öyle kalma tutkusu da hiç olmamış.
Onun için özel hayatındaki mutluluk ve huzur çok daha önemliymiş. Aile hayatını fazlasıyla seven, çocukları için her şeyden vazgeçen, çocukları için yaşayan bir kadın.
Çocuklarını büyüttüğünde ise, tekrar sinemaya dönmek yerine, dünyadaki yardıma muhtaç çocuklar için bir şeyler yapabilmek adına UNİSEF’in iyi niyet elçisi olmayı tercih etmiş 🙂
”Bir çocuğu kurtarmak, Tanrının bir lütfu olacak” diye giriştiği bu görevini hayatının sonuna kadar devam ettirmiş…
Ben Audrey Hepburn’u yüzünü ve gözlerini çok güzel kullanan, muhteşem bir oyuncu olduğu için severdim 🙂
Ama hayatını anlatan bu kitabı okuduktan sonra, onu bir insan olarak daha çok sevmeye başladım 🙂
İç dünyasının zenginliği, zarafeti, mütevaziliği ve özellikle de çocuklar için yaptıkları beni büyüledi 🙂
Yani benim için iyi niyet elçisi olarak yaptıkları, oyuncu olarak yaptıklarından daha kıymetli oldu galiba 🙂 🙂 🙂
Yazımı onun sözleriyle noktalamak istiyorum:
”Yaşamak, hayata bir şeyler vermek demektir. Eğer bundan vazgeçersen, yaşamanın bir anlamı kalmaz…”
0 Comments