”Ayrılıkların sonu yoktu işte. Şarkılar yalan söylüyordu”
Bu kitabı 2012 yılında keşfetmiştim. Elime alınca bırakamamıştım, bittiğinde ise üzülmüştüm.
Oysa öykü kitapları öyle romanlar gibi bir nefeste okunabilecek kitaplar değildir. Bir dünyadan öbür dünyaya milim milim ilerleyerek ve yavaş yavaş sindirilerek yol alınır. Zaten öykü okumanın zevki o farklı dünyalardaki duraklar arasında hissedilenlerdir 🙂
Ama ”Sessiz çığılık” ilk okuduğumda da, şimdi de bende farklı bir şey hissettirdi.
Sanki kocaman bir evin odalarını tek tek dolaşırken, tanıdığım insanların, bildiğim dünyalarındaki kapılarını aralayıp, birer fotoğraf çektim. Sonra da bir albüm oluşturdum.
Her okuyuşta farklı bir fotoğraf çektim, ya da daha önce fark etmediğim bir ayrıntıyı yakaladım…
Daha çok kadınları anlatan, kadınların yaşadıklarına ayna tutan fotoğraflar. Gülümsetirken düşündüren, yer yer için için ağlatan; okuyan birçok kadının, ‘ama bunlar benim yaşadıklarım’ diye şaşırabileceği sımsıcak hikayeler.
Benim şaşırdığım, kendimden bir parça bulduğum kare: ”Naciye’nin yarım kalan aşkı”.
Nişan arifesinde gelen mübadele emrinin bir hayatı nasıl altüst ettiğini, ya da hiç yaşamadan bir ömrün nasıl akıp gittiğini anlatan hikaye 🙁
(Öyküyü merak edenler sitemden, ‘Sevdiğim öyküler’ arasında bulup, okuyabilir)
”Gözlerinin sahibi gelince geceliğini giyip, yatağına uzandı. Gün geceye dönerken onun ruhu aydınlandı. Unutmamıştı, unutamamıştı… Unutmaya ömrü yetmedi…”
Bu albümde mutlu kadınların fotoğrafları da var elbette. Ama beni, ”hayat denen oyunun figüranları olarak oradan oraya savrulan” kadınlar daha çok etkiledi. ”Kimsesi varken kimsesiz kalan, temizliğe giderek başkalarının kirinden ekmek parasını kazanan, erkeğin kölesi olarak yaşamaya mahkum edilen” ; yeter, ya da hayır deme şansı olmadığını düşünen kadınlar. Ölümü seçen, ya da ölümü göze alarak, kaderine meydan okuyan kadınlar…
”Gitmeliydi bu şehirden. Öyle ya bazen gitmek gerekirdi. Gitmek iyi gelirdi insana…”
Okumadıysanız mutlaka okuyun derim 🙂
0 Comments