Cenaze törenleri üstüne ne söylenebilir diye düşünürken yakaladım kendimi…
Ölümün nefesini sıkı sık ensemde hissederken, tanıdığım ve sevdiğim bir çok insanın ölüm haberlerini alırken ve onların törenlerine katılırken…
Aslında cenaze törenlerin hepsi birbirinin aynısıdır, ama yine de benzersizdir…
Cenaze töreni kaçınılmaz, en son ayrılık demektir, en son kopuş.
Giden için mecburi kopoş, kalanlar için tercihli kopuş bence…
Öyle ama, hangimiz tabuttaki ölüye katılmaya gönüllü olduk? Olabilir miyiz acaba?
Hiçbirimiz olamayız…
Genelde hayatı en kutsal, en büyük aşkımızdan bile daha çok sevmiyor muyuz? Bu belki de acımasızlıktır, zalimliktir, ama gerçektir…
”Sen ölürsen yaşayamam, ölürüm…”deriz. YALAN!
Bal gibi de yaşıyoruz. Yaşamak zorunda olduğumuzu düşünerek ve bunun tadını çıkarark kendimizi kandırıyoruz…
0 Comments