Kendimi bildim bileli biat kelimesine ve anlamına tepki duyuyorum…
Hiç bir zaman, hiç bir şeyi kabullenmek üzere beynim programlanmamış sanki. Çocukluğumdan beri bu böyle 🙁
Hayatımdaki her şeyin şekillenmesini sağlayan dedemin suçudur bu 🙂
Temeli o attı, annem ve babam da mecburen devam ettirdi:) 🙂 🙂
Okuma- yazmayı öğrenmeden önce bana her şeyi incelemeyi, sorgulamayı; tartıp kıyaslamayı öğrettiler…
Zaman zaman çok zorlansam da, böyle olmamı sağladıkları için onlara minnettarım 🙂
Hayatımda birçok kez yanlış anlaşıldım, tepki aldım ve zaman zaman dışlandım, yalnız kaldım bundan dolayı. Ama boyun büküp, kabullenmesini öğrenemedim…
Öğrenmek için çaba da sarf etmedim aslında. Tıpkı farklı olmak ve farklılığımı farkettirmek istememem gibi…
Bir şeyin peşinden gidebilmek, mecazen ölümüne inanmadan önce her şeyi göze alarak sorguladım, tarttım ve düşündüm. Allah inancımı bile…
Bilimin de, Allah’ın da bunu işaret ettiğini düşündüm…
Bugüne kadar da böyle yaptığım için her şeye rağmen pişman olmadım.
Bazen kolayını seçmek istemedim mi? Elbette ki… Üzülmektense, yalnız kalmaktansa, çok kolaydır bunu yapabilmek…
Zaten her insanda böyle bir eğilim var 🙂 Hatta okuduğum bir yazıda, bunun dereceleri olduğunu öğrendim:)
Hadi gelin hep beraber hangi derecede olduğumuzu bulalım.
ABD’de American History of Mental Health’da şöyle bir araştırma yapmışlar 🙂
Beyni, kabaca üç katmana ayırmışlar. En alttaki katman, en ilkel katmanmış elbette .
İnsanlarla sürüngenler arasında ortak yanlar olup, oladığını araştırmışlar ve 20’ye kadar ortak yan bulmuşlar 🙁
Bunlardan biri de liderin peşinden gitme eğilimiymiş 🙂 Türkçesi, biat etme yani…
Oysa beynin daha gelişmiş iki katmanını kullanabilen insanlarda, lider gözden geçiriliyor, değerlendiriliyor. Yani kişi inanıp, inanmamak konusunda içinde tartışma yaşıyor ve ona göre peşinden gidiyor, ya da gitmiyor…
Benim hangi katmanımı kullandığım belli 🙂 Ya siz 🙂
0 Comments