“Kendimi devrilmek üzere olan, kurumuş bir ağaç gibi hissediyorum” diye mırıldandı kadın.
Akan gözyaşlarını silmeye niyetlenmedi bile.
Deniz kenarında bir bankta oturmuş, yağmur damlacıklarının denizin üzerinde oluşturduğu şekillere bakıyordu.
Bakıyordu, ama aslında görmüyordu ?
Kendini çok çaresiz ve köşeye sıkışmış gibi hissediyordu. Bir çıkış yolu bulmak da istemiyordu üstelik.
” Hayatımda o kadar çok nefret ve şiddet var ki, artık nefes bile alamıyorum. Sığınıp, derdimi anlatabileceğim hiç kimsem yok.
Anlatamam ki zaten!
Yıllardır şiddetle şiddete karşı çıkan, şiddet gören herkese yardım eden bir kadın, şiddet gördüğünü kime anlatabilir ki?” diye sordu ayağına kadar gelen deniz dalgasına.
“Anlatamam! Anlatmak da istemiyorum zaten. Tükendim. Başkalarının beni kandırmasından, kendi kendimi kandırmaktan; yüreğim kan ağlarken hiçbir şeyin farkında değilmişim gibi davranmaktan, her dakika korku içinde yaşamaktan ölesiye yoruldum? Sessizliğin ve sonsuzluğun içinde kaybolmak istiyorum sadece…” dedi kadın ve tam kendini denize atacaktı ki, ayağına küçük bir kedi dolandı…
Tökezleyip, yere düştü.
Kedi ise hiçbir şey olmamış gibi gelip, kucağına yerleşti.
“İntihar etmeye bile beceremiyorum” diye mırıldandı kadın.
Kedi iyice yaklaştı ve gözyaşlarını yalamaya başladı, ” Lütfen, beni yalnız bırakma” dercesine bir mırıltı çıkararak ?
“Yaşamak istemeyen, nefes almaya bile gücü olmayan bir kadın, sana ne verebilir ki?” diye sordu kadın.
“Benim sevgim ikimize de yeter” demek istermiş gibi bir bakış fırlatan kedi, kucağına kıvrılıp, uyumaya başladı ???
0 Comments