”Korkuyorum. Kendim dışındaki her şeyden. Ama en çok da kendimden korkuyorum. Çünkü ben kendimden gidiyorum. Kendimde kayboluyorum. Çok içerden atıyorum çığılıklarımı artık. Kendi sesimi bile duyamıyorum”
İnsanı köşeye sıkıştıran, uzun uzun düşündüren ve kendi kendini mercek altına almaya iten bir roman 🙁
Çünkü yazarı bir doktor. Üstelik nörolog. Ele aldığı konu da Alzheimer.
Akıcı bir dili var, ama ona rağmen insan yavaş yavaş okuma gereği duyuyor. Nedenine gelince. Yazar, kurgunun içine hastalıkla ilgili ve hastaların bakımıyla ilgili bilgiler de serpiştirmiş. Çok da eğlenceli bir şekilde yapmış bunu. Böylece yer yer annenin gözünden, yer yer kızının gözünden olaylara bakma şansı vermiş bize.
Dünyanın, ilişkilerin, ilişkilerdeki röllerin tersine dönmüş halidir Alzheimer hastalığı 🙁
Parça parça unutmak. Parça parça kendi içinde kaybolmak. Bu da parça parça kendi içinde ölmek demek 🙁
Hepimizin en çok korktuğu şeydir bu aslında. Kendi sessizliğimizin içinde kaybolmak 🙁
Alzheimerin yaratığı en büyük çıkmaz bence şu: Unutan kişi mi daha zor durumda kalıyor? Etrafındakiler mi?
Bence her iki taraf için de durum pek kolay değil. Belki unutan kişinin etrafındakiler için biraz daha zor. Neticede insanın annesine ya da babasına, annelik yapmak zorunda kalması o kadar kolay bir şey değil 🙁
Romandaki Sevgi karakterin şu cümlesi, durumu çok güzel özetliyor: ”Sanki bir buz parçası yutmuştum ve o buz parçası yemek borumla yüreğim arasına takılıp kalmış”.
Sevgi, annesi Nebiş’le bu süreci, sevgi dolu ve eğlenceli bir yolculuğa dönüştürmeyi başarıyor. Bunu yaparken de hayata daha farklı bakmayı öğreniyor, ”Bir saniye sonrasını dahi bilmediğimiz bir hayatta, yıllar sonra olacağını tahmin ettiklerimiz için kendimizi hırpalamanın gereksiz olduğunu öğrendim”
Ben de bu roman sayesinde anların, yıllardan daha kıymetli olduğunu hatırladım 🙂
Güzel bir kitap. Mutlaka okuyun derim.
0 Comments