Atlıkarıncada bir tur daha – Tiziano Terzani

Ben bu kitabı ikinci kez okuyorum…
İlki 2006 yılındaydı. Hayatımın en zor dönemi 🙁
Annem kanser tedavisi görüyordu ve verdiği savaşta ona destek oluyordum.
Önce ben okudum kitabı, sonra da annem. İkimize de çok iyi geldi o günlerde 🙂
Şimdi oturup, tekrar zevkle okudum ve muhtemelen de hayatımın sonuna kadar tekrar tekrar okuyacağım 🙂
Araştırmacı bir gazeteci olan Tiziano Terzani, kansere yakalandıktan sonra bile bağımlı olduğu uyuşturucunun peşinden gitmeye devam etmiş…
Ama eskiden haber yakalamak için bunu yaparmış. Kanserden sonra ise bilgeliği yakalamak, anlamak ve öğrenmek için.
Yani onun bağımlı olduğu uyuşturucunun adı yolculukmuş 🙂 🙂 🙂
Bu çok uzun ve son yolculuğuna bizi de dahil etmek istemiş. Yolculuk boyunca gördüğü, öğrendiği ve hissettiği her şeyi çok güzel bir dille kaleme almış…
Onunla beraber New York, Hindistan, Tayland, Filipinler, Hong Kong’ta dolaşırken zamanın nasıl geçtiğini ve 700 sayfalık kitabın nasıl bittiğini farkına varamıyor insan 🙂 Bitince de tekrar başlamak istiyor 🙂
Ben her zaman, her şeyden bir şey öğrenilir diyorum, ama bu kitaptan çok, ama çok şey öğrenilebilir ve tıpkı hayat gibi bu öğrenme uzun sürer. Tekrar tekrar okumayı istemek bundandır…
Kitaptan bir alıntıyla yazımı noktalamak istiyorum:
“Hayat baştan sona bir gül bahçesi olsaydı, bu bir kutsama mı sayılırdı, yoksa bir mahkümiyet mi? Belki de bir mahkümiyet sayılabilirdi. Çünkü insan kendine neden yaşadığını hiç sormadan yaşarsa, çok büyük bir fırsatı boşa harcamış olur. Ve insanı buna, bu soruyu sormaya iten yalnızca acıdır…”
Mutlaka bu kitabı okuyun derim:)