“Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum artık.
Belki alışılmış bir parçalanma bu.
Gittiğim hiçbir yerde yaşamak gelmiyor içimden…”
Bu kitabı okumadığımı düşünerek elime aldım ve daha ilk satırdan bana çok tanıdık geldi…
Tanıdık gelmekle birlikte beni Türkiye’deki üniversite yıllarıma doğru yolculuğa çıkardı ?
Sonra bununla da yetinmeyip, Bulgaristan’daki üniversite yıllarıma götürdü ?
Bu yolculuğun her durağında ben de “her yerde ayrılık işaretleri” gördüm.
Benim de “aklıma gelen çığılıklar”; ” öğrendiğim ve unutmak istediğim ses dizeleri…” oldu.
Bu yolculuğun sonunda, “Unutmak ve yine de yaşamak mümkün değil, bunu öğrendim” cümlesi de çok, ama çok tanıdık geldi.
Kitabı okurken beni en çok sarsan cümle de şu oldu: ” Cebimde hep atılmamış mektuplar var” ?
Benim de yazdığım ve atmaya hiç niyetlenmediğim o kadar çok mektup var ki ?
Ama aynı zamanda yazmaya cesaret edemediğim bir sürü mektubum da var ?
Aşkı, ölümü, dostluğu ve hayatın anlamını sorgulamak istiyorsanız, bu kitabı okuyarak, “hiçbir yere doğru yolculuğa çıkabilirsiniz” ???
0 Comments